Posadzki żywiczne na parkingach – jakie wymagania powinny spełniać?

Posadzki żywiczne na parkingach to już stały element wyposażenia biurowców, centrów handlowych, obiektów publicznych czy budynków mieszkaniowych wielorodzinnych. Poza walorami estetycznymi i użytkowymi, powłoki te pełnią istotną rolę dla zapewnienia trwałości konstrukcji. Wymagania w stosunku do ich właściwości znajdują się m.in. w normach dotyczących systemów ochrony powierzchniowej betonu oraz podkładów podłogowych i materiałów do ich wykonania. 

Posadzka to określenie wierzchniej, użytkowej warstwy podłogi. Posadzki parkingowe na bazie żywic mają za zadanie m.in. chronić przed zniszczeniem betonowe podłoże, na którym są wykonywane. Typowe czynniki, które występują w garażach i parkingach, mające degradujący wpływ na płyty denne i stropowe to m.in.: obciążenia mechaniczne związane z ruchem pojazdów, wilgoć, zmiany temperatury oraz woda deszczowa i sole odladzające przywożone na oponach. Niebezpieczne są zwłaszcza zawarte w solach jony chlorków – w momencie, gdy wraz z wodą, przez rysy i spękania w betonie, dostaną się w głąb do zbrojenia, prowadzą do jego korozji.

Zastosowanie na powierzchniach parkingów posadzek żywicznych ma na celu zwiększenie trwałości płyt dennych i stropowych jako elementów konstrukcji budynku. Stanowią one systemy ochrony powierzchniowej betonu, a wymagania dotyczące ich właściwości użytkowych można znaleźć w normie PN-EN 1504-2. Należą do nich, m.in. wytrzymałość na ścieranie, absorpcja kapilarna i przepuszczalność wody, właściwości poślizgowe i zdolność do mostkowania rys podłoża. Norma ta wskazuje także metody badawcze, którymi należy się posługiwać przy określaniu opisanych w niej właściwości.

Dla przykładu, wytrzymałość żywicznych posadzek parkingowych na ścieranie powinna być badana zgodnie z normą PN-EN ISO 5470-1, a wynik w teście Tabera wskazywać na ubytek masy mniejszy niż 3 000 mg z zastosowaniem twardego koła ścierającego H22 przy 1 000 obrotów i obciążeniu 1000 g (użycie miękkiego koła CS-10 jest błędem). Dopuszczalne są także odpowiednie metody badania wg normy PN-EN 13813, np. gdy powłoka ochronna ma pełnić funkcję posadzki podlegającej znacznym obciążeniom mechanicznym.

Odporność na poślizg, w przypadku powierzchni wewnętrznych, zawilgoconych, zgodnie z PN-EN 13036-4, w teście metodą wahadła powinna odpowiadać klasie I, z wynikiem ≥ 40 jednostek przy badaniu na mokro, a w przypadku powierzchni zewnętrznych – klasie III, z wynikiem ≥ 55 jednostek przy badaniu na mokro.

Ze względu na to, że zarysowania w betonowym podłożu na parkingu stanowią wrota dla penetracji i przecieków wody zawierającej jony chlorków, szczególnie istotna jest zdolność powłok parkingowych do ich przekrywania (badana wg normy PN-EN 1062-7). Wymagania dla posadzek w odniesieniu do mostkowania rys powinny zostać tak dobrane przez projektanta (przy uwzględnieniu lokalnych warunków, m.in. klimatu, szerokości i zmiany rozwarcia rys), aby po badaniu dla odpowiedniej klasy nie występowały żadne uszkodzenia.

W praktyce budowlanej najczęściej na parkingach stosuje się posadzki żywiczne: epoksydowe lub poliuretanowe. Oba rodzaje powłok powinny spełniać wymagania określone w wyżej wymienionych normach polskich i europejskich.

Posadzki poliuretanowe są bardziej elastyczne, niż epoksydowe. Dzięki temu mają wysoką zdolność do mostkowania rys w betonowym podłożu przy mniejszej grubości systemu, niż w przypadku posadzek epoksydowych. Poliuretanowo-kwarcowe systemy posadzek garażowych z grupy Deckshield, przeznaczone do zastosowań na parkingach wewnętrznych (Deckshield ID oraz Deckshield ID HD), w badaniu wg PN-EN 1062-7 w temperaturze -20^oC przekrywają rysy w klasie A2 (szerokość rysy w zakresie 0,25–0,5 mm). Natomiast systemy przeznaczone do zastosowań na powierzchniach zewnętrznych, niezadaszonych (Deckshield ED i ED HD), mostkują rysy w klasie A3 (szerokość rysy w zakresie 0,5–1,25 mm).

Zdarza się, że przy ocenie i doborze systemów posadzkowych stosowanych na parkingach wielopoziomowych wykorzystywane są także wytyczne innych krajów, np. Niemieckiego Komitetu Żelbetu, DAfStb-Guideline (tzw. OS-y). Dotyczą one wszystkich warstw posadzkowych (od warstwy gruntującej do wierzchniej), a klasyfikacja posadzki jest w nich uzależniona od grubości systemu ochrony powierzchniowej. O ile takie podejście sprawdza się w przypadku posadzek epoksydowych, klasyfikacja ta pomija korzystne właściwości elastycznych systemów poliuretanowych, które, przy mniejszej grubości, spełniają wymagania normowe, posiadają wyjątkowo dobre właściwości mostkowania rys, a jednocześnie są bardziej ekonomiczne w stosunku do systemów OS o podobnych właściwościach użytkowych.